علی بحرینی ترانه سرا و سردبیر مطرح مطبوعات مدتی است در سایت موسیقی ما در بخشی با عنوان پنجره یادداشت های خود را پیرامون اتفاقات مهم موسیقی منتشر میکند.پس از انتشار آلبوم جدید مهدی مقدم و خبر آلبوم بی انصاف در قسمتی از پنجره این هفته به این موضوع اشاره داشته؛در این متن آمده:

 

شاید در عصر بی حافظه گی نیاز باشد اتفاقاتی که در ذهنمان مانده است را با صدای بلند فریاد بزنیم تا بعضی رخدادها “یادآوری” شوند. می خواهم از اوایل دهه هشتاد بگویم و از مهدی مقدم که در میان خواننده های همنسل خود، مهم و محبوب  بود. خواننده ای که صدایش هم “احساس” داشت و هم “شیطنت” و به سهم خودش سعی کرد مُدل های جدیدی از خواندن را تجربه کند. خواننده ای که برابر دوربین “منفعل” نبود و متناسب با ویژگی های آهنگ و کلیپ هایش به معنی واقعی “بازیگری” می کرد… مهدی در آن سالها چند اجرای محدود صحنه ای هم داشت که من بیننده یکی از آنها بودم. پاهایش روی استیج “محکم” بود و می شد حدس زد که سابقه رفتن روی صحنه را دارد (خودش می گفت  بازی در چند نمایش از تئاترهای اجتماعی را تجربه کرده) به همین علت ارتباطش با تماشاگران فوق العاده گرم و حرفه ای بود… بعد از آن دوران موفق، سریال اشتباهات مقدم آغاز شد. اشتباهاتی که او را از جایی که جایگاهش بود، به بیرون پَرت کرد. شاید خیلی خواننده های دیگر با این همه اشتباه جان سالم به در نمی بردند و هیچ شانسی برای بازگشت به سطح اول پیدا نمی کردند اما مهدی دوباره بازگشته و می خواهد یکبار دیگر بدرخشد. من به توانایی هایش اعتقاد و اعتماد دارم.